De zwangerschap: Mijn Ervaring
Dolblij was ik toen ik zwanger bleek in 2017. Op mijn verjaardag had mijn vriend mij ten huwelijk gevraagd en een paar weken later bleek ik in verwachting. Teruggerekend was dat in hetzelfde weekend gebeurd: verloving én bevruchting. Hoe magisch!
De zwangerschap ging voorspoedig. We keken elke keer uit naar de echo’s en controles. Ik had nauwelijks kwaaltjes of ‘cravings’ en was niet zo heel bang voor de bevalling. Een beetje gezonde spanning, dat was het.
Met onze doula hadden we fijne gesprekken. Ze bereidde ons goed voor. Ik zag op dat moment niet zo op tegen de bevalling, dus we hebben daar niet veel over gesproken. Natuurlijk dacht ik al helemaal niet na over postpartum ondersteuning (ondersteuning in de periode na de bevalling).
De Bevalling: Van Spanning naar Paniek
Mijn bevalling begon met gebroken vliezen en na 24 uur werd ik medisch, ik moest in het ziekenhuis bevallen. Inmiddels had ik drie nachten niet geslapen en was ik doodmoe. Doodop, bang en alleen.
Dit duurde vrijwel de hele bevalling. Ik stond thuis in mijn eentje onder de douche de weeën op te vangen en vond het verschrikkelijk. Ik vond het aanstellerij om te vragen of mijn man en de doula erbij wilden komen zitten. ‘Dit moet ik toch alleen kunnen?’ Hetzelfde gebeurde in het ziekenhuis; ik vond elke wee een enorme berg om te beklimmen en het niet weten hoeveel het er nog waren, maakte het ondraaglijk. Ik was in paniek.
Inmiddels weet ik: Paniek uit zich bij mij als volgt: dichtslaan en piekeren, een dikke knoop in mijn maag die er niet meer uitgaat.
Niemand wist dit of kon dit zien of ruiken aan mij. Mijn man niet, doula niet en het ziekenhuispersoneel al helemaal niet. Van buiten was ik rustig en afwezig, van binnen woedde er een storm en was ik doodsbang: voor de pijn en voor het onbekende: “hoe lang ging deze hel nog duren?”
Wat had ik graag willen en kunnen zeggen: ‘ik wil niet alleen naar de douche, ga met me mee. Blijf de hele tijd bij me. Hou me vast want ik ben doodsbang.’ Of: Ik heb pijn en ik weet niet hoe lang ik het nog trek op deze manier.
In plaats hiervan ging ik als een dappere dodo alleen naar de douche en ving de weeën daar op. In plaats hiervan deed ik alsof het allemaal wel meeviel en vocht ik in stilte alleen tegen de angst en de pijn. En de tranen.
Als ik mezelf wat beter had gekend en had geweten wat me had kunnen helpen, had ik anders gereageerd. Had ik om hulp en ondersteuning gevraagd; van mijn man en van mijn doula. Wát een verschil had dat gemaakt zeg.
Ik heb er lang moeite mee gehad; met het feit dat ik niks kon uiten en dat mijn omgeving niet aan me kon zien wat er aan de hand was. Ik voelde me in de steek gelaten en stom.
Het heeft me ook inzichten gebracht: in het bevalplan van mijn tweede bevalling was de belangrijkste wens: ‘Ik wil niet alleen gelaten worden.’
Postpartum Ondersteuning: Roze Wolk of Donderwolk?
Ik vond mijn beide postpartumperiodes heel pittig. Bij de eerste kwam de borstvoeding moeilijk op gang en bleef 10 maanden lang een strijd terwijl ik het zo graag wilde geven aan mijn zoontje. Door fors bloedverlies, slechte adviezen en een jongetje dat het gewoonweg niet vanaf dag 1 goed kon, was het een moeizame start. Verder hadden we weinig postpartum ondersteuning vanuit de omgeving. Familie deels ver en deels al op leeftijd of zelf fulltime werkend, dus daar konden we niet veel van vragen. Tel het slaaptekort en de hormonen show erbij op en je snapt wel wat ik bedoel.
Bij nummer twee was het anders: vlotte, mooie bevalling, de borstvoeding ging al gelijk goed en de eerste tijd ging het prima. De hormonen, het slaapgebrek en het gemis van de beruchte ‘village’, een hele gemeenschap betrokken bij de zorg en ondersteuning van kind en ouders, maakten het na een paar maanden toch tot een erg pittige tijd.
Goede postpartum ondersteuning kon ik niet vinden. Bij de huisarts werd ik weggebonjourd omdat het bij de psychologisch medewerker te druk was. Het CJG deed haar best maar raakte met het huisbezoek niet de juiste snaar en de hulp die ik online vond matchte totaal niet want die dame in kwestie wilde vooral haar eigen verhaal kwijt. Ik voelde me niet gehoord bij haar.
Uiteindelijk is het beide keren goed gekomen en heb ik door o.a. slaap, gesprekken en supplementen weer rust gevonden maar wat had ik dat graag anders willen beleven.
Gewoon iemand die laagdrempelig naar je luistert, normaliseert wat er gebeurt zo in de eerste tijd postpartum. Af en toe met je meedenkt of gewoon een luisterend oor biedt, zonder oordeel.
Tijdens mijn donkerste nachten dacht ik: dit moet toch anders kunnen? Ik heb het zelf helaas moeten missen (of kon de weg naar de juiste mensen niet vinden) maar dat hoeft niet te betekenen dat toekomstige moeders dit ook zo moeten missen.
Ik vond ze life-changing, deze gebeurtenissen. Ik ben niet meer dezelfde persoon geworden erna. Dit heeft me doen beseffen dat het anders kan en mag of zelfs moet. Niemand mag zich alleen voelen tijdens haar bevalling en er moet veel meer aandacht naar de postpartum-periode. Zo is Magisch Moederschap geboren, een plek waar ik veiligheid, een luisterend oor en zonodig heling wil brengen..